Ik droomde al een hele tijd van twee dingen. Ik breide al veel, vooral sinds mijn dochtertje's geboorte. Ik heb voor haar, toen ze kleiner was, heel wat gebreid. Voor die tijd borduurde ik af en toe, maar das niet mijn passie. Op de een of andere manier heb ik geen ruimtelijk inzicht genoeg en vertel ik me toch op de een of andere manier, waardoor er altijd fouten ontstaan die niet meer te corrigeren zijn. En das best raar, want het handwerken en dan vooral het borduren is me echt wel met de paplepel ingegoten.
Mijn mama breidde, naaide, haakte altijd voor ons! De mooiste dingen kwamen uit haar handen. We hebben allemaal genoeg truien en andere eigengemaakte kleding van haar gehad. Ik bewaar daar heel mooie herinneringen aan.
Later, toen wij groter waren, vond mam een nieuwe hobby. Borduren. Prachtige werkstukken hangen nu her en der... we hebben allemaal minimaal twee lappen die zij voor ons maakte. En er liggen er nog een heel aantal ergens in een doos, maar die hebben we nog niet gevonden.
Ik probeerde mee te borduren, maar het was het gewoon niet.
Vlak na de geboorte van mijn dochtertje (iets waar we jaren voor geknokt hebben en wat na een heel aantal miskramen maar niet leek te kunnen) bleek ik vrij ernstig ziek te zijn. Ik bleek een hartafwijking te hebben en moest noodgedwongen het echt rustig aan doen. De verzorging van mijn vurig gewenste kindje was, zeker in het begin, zelfs te zwaar en om rust te creeren ben ik gaan breien. Maar ik droomde van iets anders. Ik wilde al heeeeel lang leren schilderen (a la Bob Ross... LOL) en ik wilde een quilt maken. Maar ik dacht echt dat ik dat nooit zou kunnen!
Een vriendin van mijn mama had een paar jaar in Amerika gewoond en toen zij terug was ben ik een paar keer bij haar gaan kijken. En ineens bedacht ik dat ik gewoon zou moeten beginnen!
Ik ben in de kast gedoken en heb een aantal oude overhemden van manlief kapot geknipt. Hele simpele blokken en na een tijdje had ik dit:
En daar is het bij gebleven! Het zijn blokken gebleven, ik wil er nog steeds een keer iets van maken, maar.... ik ben overgestapt op het volgende project. Een sampler voor mijn dochter.
In die tijd (nu een jaar of 3 terug) ging het tussen mijn papa en mama heel slecht. Zo slecht dat mijn papa, mijn held, ineens, zonder waarschuwing of wat dan ook zijn koffers pakte en bij zijn lief ging wonen. Een lief net een paar jaar (ik geloof 4) ouder dan ik, met drie kinderen. En mijn papa, mijn held zei me, toen ik hem na een week eindelijk aan de telefoon had, dat hij nog nooit zo gelukkig was geweest en dat hij nu pas wist wat liefde was. Dat hij zo goed opgevangen werd door zijn nieuwe gezin...
En ik keek om mij heen en zag de brokstukken die hij achterliet en wist niets beters te verzinnen dan met naald en draad alles bij elkaar te pakken. Het quilten, patchen eigenlijk, werd voor mij een manier om rust te krijgen in mijn hoofd. Net als eerder het breien. Omdat ik iets moois wilde maken tussen zoveel shit. Ik heb heel wat avonden met mijn mam op de bank gezeten en genaaid en van lieverlee ging mama meedoen.
Het maken van iets, iets creeëren hielp mama ook.
Langzaam kwam er rust in haar en in haar leven en na een lange weg konden we weer gewoon mama en dochter zijn, die samen genoten van het gewoon samen op de bank zitten en te handwerken. In die tijd heb ik de top van de sampler voor mijn dochter afgemaakt.
Helaas duurde deze tijd maar kort, heel kort. In dezelfde maand dat de laatste rechtszaak plaatsvond tussen mijn mama en haar exman ontdekten we, bij een routine-röntchenfoto van haar longen dat mama in een van haar longen een hele grote tumor had. Na 8 maanden ziekzijn en chemo's en bestralingen is mijn mama overleden in december 2010.
In april, toen we net wisten dat mam zo ziek was ben ik voor de tweede keer naar de OEQC in Veldhoven gegaan. Ik was er in 2009 geweest en had met mama afgesproken dat we in 2010 samen zouden gaan. Maar helaas, ik liep daar alleen, met mijn dochtertje (die er overigens "Niks aan" vond...)
Ik heb daar een prachtige fatquarter gekocht. Met paarse elfjes. Mijn mama hield van paars en van elfjes.... Mijn allereerste grote eenpersoonsquilt was voor mama. Ik heb van dat lapje en wat andere lapjes een prachtige ster gemaakt en daaromheen grote en minder grote sterren gequilt. En in die sterren de namen van haar kinderen, hun partners en haar kleinkinderen. Zelfs haar twee hondjes vonden een plekje. En die quilt heeft de laatste twee maanden bij mama op bed gelegen. Zodat we, ook al waren we er niet altijd in levende lijve, we toch altijd een beetje bij haar waren. En onder deze deken is zij overleden en heeft mama haar laatste dagen tussen ons gelegen. Hij lag op haar kist tijdens de crematiedienst en juist voordat een van mijn broertjes en ik mama in de oven achtergelaten hebben heb ik de quilt eraf gehaald en heeft mijn dochtertje de quilt mee naar huis genomen.
Oma's deken hangt nu op oma's stoel in mijn woonkamer.
En nu wil ik weer iets groots. Ik ga de quilt voor mijn DD afmaken, op mijn nieuwe naaimachine (onervaren en eigenwijs, dus te dikke witte stof gekozen. Heel mooi, maar je komt er met een naald NIET doorheen!) en ik ga de LIB maken. Want het leven is zwaar. Zwaar klote, oneerlijk,moeilijk, veel te zwaar maar ook erg mooi. De afgelopen jaren vond ik het leven al die dingen en voor mij vertaal ik dat het best in de LIB. Ik wil die zware jaren, die leven heten omzetten in zoiets moois als de LIB. Zodat ik, op de zware dagen die er nu eenmaal zijn, de LIB kan pakken, daar helemaal in weg kan kruipen en al die wijsheden kan lezen. En met een lach en misschien een traan de warmte van de quilt, en de warmte van het leven kan voelen en kan verzuchten dat het toch echt ook wel mooi is, het leven....
Poëtisch...? Misschien, zeker zo laat op de avond. Maar het lucht op. Heerlijk om het van me af te typen. En of iemand dit nu leest of niet, dat kan me ergens niet eens zo heel veel schelen. Maar dit is mijn verhaal, mijn geschiedenis. En dit is het begin van de LIB.
Ik ga eerst de borduurtje maken, ik ben eruit. En van ieder borduurtje, van iedere spreuk zal ik hier berichten. Zal ik vertellen waarom juist die spreuk me op dat moment zo raakt.
Liefs Plien
Plien, wat een heftig verhaal. Op deze manier koester jij je hobby, want met je hobby koester je ook de herinneringen aan je moeder. Toen ik las over de symboliek in de quilt, moest ik toch effe wat wegslikken. Wat een prachtig gebaar. Dank je wel dat je de moed had om dit met ons te delen.
BeantwoordenVerwijderenWat heftig allemaal, Plientje. Goed dat je het van je afgeschreven hebt en fijn dat het je opluchtte. Ga maar lekker aan je LIB beginnen. Ik weet zeker dat je daar heel wat "verwerking" in kunt stoppen.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Inge
Wat een heftig verhaal. Ik hoop dat je met het maken van de LIB je de rust en het plezier kan terug vinden.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Mascha