woensdag 30 november 2011

Van hier naar daar en dan ook nog....

Drukke tijden hier.
Druk op het werk. De afgelopen weken heb ik veel overuren gedraaid. Teveel. Eigen keuze hoor, niets verplichts, meer een soort van raar, te hoog arbeidsethos. Vastbesloten om bij te komen, bij te blijven en ook nog wat extra de handen uit de mouwen te steken ging ik maar door als een soort van diesellocomotief.. En juist toen ik zei dat ik daar de week die zou komen mee zou stoppen ging de lamp uit. En voor ik het wist zat ik bij de huisartsenpost met een hoop vervelende rare klachten en angsten.
Na wat onderzoekjes, huisartsbezoekjes en nog wat meer onderzoekjes viel het "verlossende woord"... het was niet waar ik bang voor was, het was "gewoon" stress en oververmoeidheid.
Dus met het advies mijn stresspunten aan te pakken en me verder rustig te houden kan ik weer verder ! Maar een spannende week was het wel!

Druk ook op handwerkgebied. Ik rol op dit moment van de ene klus in de andere . Het begint bij een kerstquiltje.




Stiekum wordt 'ie echt leuk, helemaal omdat het wel gaat lukken, met kerst voor mijn raamp! Het laatste stukkie (de rand) doe ik lekker met het machientje, kan die ook eens echte toeren maken!

Dan gaat het via wat knikkerzakjes verder:



En ook deze worden schattig. Het is ook een heerlijk werkje, ik heb er zo een af en bij sommige verzin ik echt leuke details (al zeg ik het zelf....Eigen roem stinkt niet toch? Of juist wel....?):


Als deze zakjes klaar zijn is me alweer hulp gevraagd bij het fabriceren van een soort van babyiets voor tegen de muur. De stof is al gekocht en ook dat beloofd mooi te worden....

Uiteindelijk kom ik dan bij mijn eerste voorzichtige stapjes van de LIB, waar dit blog toch om begonnen is....


De oplettende lezer ziet direct dat ze niet in het blauw zijn, zoals ik van plan was. Dat komt omdat ik deze maak voor een heel lief mens dat ik wil bedanken voor wat ze voor me gedaan heeft en nog steeds doet. En volgens mij is oranje wel haar kleur, en dus zijn deze in het oranje. Valt niets tegen. Een sticherie is klaar in ongeveer een avond. Over de kerstdingetjes doe ik langer. Het is even een gefrut geweest over welke naalden nu het fijnste waren, maar het wordt al wat.

En al dat gefrübel (en me rustig houden...LOL) doe ik onder toeziend oog van mijn twee schatjes....Een van de twee is vandaag een "je-weet-wel-kater" geworden.... ooooch... sielig...



Wat een poepies hè?

Liefs Plien

woensdag 16 november 2011

auw...

Ai... ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie is maar bij mij is het zo dat ik, als ik in mijn vinger pik, ik iedere keer op dezelfde plek pik. Ik ben fanatiek aan het werk aan de kerstengel. Ik heb de naald dan tussen wijsvinger en duim en met het topje van de middelvinger "stuur" ik dan bij en duw ik door... en nu heb ik zovaak met de achterkant van de naald in mijn vinger (de middelste) gepikt... auw!

Maaaaar... de engel is af! Nog een sticherie te gaan en dan kan ik alles in elkaar zetten! Foto volgt, das beloofd (fototoestel is helemaal leeg...)

Welterusten,

Liefs Plien

maandag 14 november 2011

Waar was ik gebleven

Hallo hallo!!
Na mijn vorige berichtje was ik even stil... maar hier is ik weer!!

En wat heb ik de afgelopen weken gedaan...? VAN ALLES!!!

Ik heb op een prachtige plek geslapen. Klik hier en ben verbaasd!
Klik op het plaatje linksboven, het grote huis. Daar sliep ik, op de zolder, die dus ENORM groot was. Ik wed dat mijn beschaafde huisje in het prachtige Brabant er echt drie keer in kan. (in alleen de zolder!). Waanzinnig en fantastisch en iets om noooooit meer te vergeten. Met dank aan mijn baas sliepen we met 6 collega's in het huis, drie verdiepingen alleen voor ons. Thanxx Boss, dit vergeet ik nooit meer. Ik heb genoten!

En ik heb enorm hard gewerkt aan mijn eerste "bestelling" 27 gehaakte knikkerzakjes!
Lang verhaal in het kort...
Toen mijn dochtertje 6 jaar oud werd wist ik niet goed wat ik zou gaan trakteren. Ik had al sokpoppen gemaakt voor haar 4de verjaardag en een grote taart voor haar 5de verjaardag, ik had even geen inspiratie. Het was knikkertijd en al haar knikkers slingerden door de kamer... Ik heb toen een knikkerzak voor haar gehaakt. Mijn mama zei toen dat het een goed idee was om misschien knikkerzakjes uit te delen.
Ik naar de wolwinkel, leuke gemeleerde wol gehaald in allerlei kleurtjes en heel de zomervakantie heb ik gehaakt! Een groot succes. Mama's en oma's die om een patroontje vroegen omdat het kind bij mijn kindje in de klas broertjes en/of zusjes had die ook een knikkerzak wilden.... Ik zie er soms nog kindjes mee lopen.
Een vriendin van mij had ze gezien en toen ze hoorde dat haar mama met pensioen zou gaan en nog naar een afscheidskadootje zocht voor "haar kindjes" vertelde ze over mijn knikkerzakjes... en haar mama vroeg of ik er niet een paar wilde haken.... Ja dus. Ik ben nu over de helft en als ik me een beetje boos maak haak ik er twee op een avond, dus dat gaat op tijd lukken! Als ze allemaal klaar zijn plaats ik een foto!

Dan heb ik ook hard gewerkt aan de kerststicherietjes van sew happy. Ik werd aangenaam verrast, er was er een meer dan ik dacht! Ik ben nu halverwege de engel en dan moet ik nog de sneeuwpop en dan maak ik er een mooie slinger van. Met kerst hangt er iets van mij aan de raam, dat gaat dit jaar lukken!

Wat heb ik nog meer gedaan... Ik heb mijn dochter's quilt gedubbeld! Dat wilde ik vorige week woensdag al doen, maar eerst moest er nog een randje aan. Da's inmiddels gebeurt, dank zij het machientje een werkje van niets! Toen de achterkant uit de la gepakt en.... ai ai ai! Daar zaten opeens vreselijke vlekken in! Echt over de hele lap vreselijk grote vettige vlekken! Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt even met mijn handen in mijn haar zat. Wassen hielp niet, dus ben ik toch maar een nieuw lapje gaan halen. Gelukkig hadden ze nog een stukje. Nu heb ik 'm gedubbeld. Ik heb er zo'n kleine 70 veiligheidsspelden in gedaan en nu ga ik 'm morgen of overmorgen nog wat "tackeren" en dan ga ik eens bedenken welke motieven ik wil gebruiken. En of ik met de hand of met de machien ga quilten of misschien wel met allebei... alle tips zijn welkom!

Nou, dat was 'ie weer. Jullie zijn weer helemaal op de hoogte. Ik doe nog even een rondje blogs en dan kruip ik lekker in mijn mandje. Welterusten!

donderdag 3 november 2011

geschiedenis...

Jullie kennen mijn geschiedenis eigenlijk helemaal niet. Ik bedoel, de geschiedenis van mijn quilten. Ik heb er een paar dagen over lopen denken en ik ga een poging doen om jullie mee te nemen. Op een korte geschiedenisreis...

Ik droomde al een hele tijd van twee dingen. Ik breide al veel, vooral sinds mijn dochtertje's geboorte. Ik heb voor haar, toen ze kleiner was, heel wat gebreid. Voor die tijd borduurde ik af en toe, maar das niet mijn passie. Op de een of andere manier heb ik geen ruimtelijk inzicht genoeg en vertel ik me toch op de een of andere manier, waardoor er altijd fouten ontstaan die niet meer te corrigeren zijn. En das best raar, want het handwerken en dan vooral het borduren is me echt wel met de paplepel ingegoten.

Mijn mama breidde, naaide, haakte altijd voor ons! De mooiste dingen kwamen uit haar handen. We hebben allemaal genoeg truien en andere eigengemaakte kleding van haar gehad. Ik bewaar daar heel mooie herinneringen aan.
Later, toen wij groter waren, vond mam een nieuwe hobby. Borduren. Prachtige werkstukken hangen nu her en der... we hebben allemaal minimaal twee lappen die zij voor ons maakte. En er liggen er nog een heel aantal ergens in een doos, maar die hebben we nog niet gevonden.

Ik probeerde mee te borduren, maar het was het gewoon niet.

Vlak na de geboorte van mijn dochtertje (iets waar we jaren voor geknokt hebben en wat na een heel aantal miskramen maar niet leek te kunnen) bleek ik vrij ernstig ziek te zijn. Ik bleek een hartafwijking te hebben en moest noodgedwongen het echt rustig aan doen. De verzorging van mijn vurig gewenste kindje was, zeker in het begin, zelfs te zwaar en om rust te creeren ben ik gaan breien. Maar ik droomde van iets anders. Ik wilde al heeeeel lang leren schilderen (a la Bob Ross... LOL) en ik wilde een quilt maken. Maar ik dacht echt dat ik dat nooit zou kunnen!
Een vriendin van mijn mama had een paar jaar in Amerika gewoond en toen zij terug was ben ik een paar keer bij haar gaan kijken. En ineens bedacht ik dat ik gewoon zou moeten beginnen!
Ik ben in de kast gedoken en heb een aantal oude overhemden van manlief kapot geknipt. Hele simpele blokken en na een tijdje had ik dit:


En daar is het bij gebleven! Het zijn blokken gebleven, ik wil er nog steeds een keer iets van maken, maar.... ik ben overgestapt op het volgende project. Een sampler voor mijn dochter.
In die tijd (nu een jaar of 3 terug) ging het tussen mijn papa en mama heel slecht. Zo slecht dat mijn papa, mijn held, ineens, zonder waarschuwing of wat dan ook zijn koffers pakte en bij zijn lief ging wonen. Een lief net een paar jaar (ik geloof 4) ouder dan ik, met drie kinderen. En mijn papa, mijn held zei me, toen ik hem na een week eindelijk aan de telefoon had, dat hij nog nooit zo gelukkig was geweest en dat hij nu pas wist wat liefde was. Dat hij zo goed opgevangen werd door zijn nieuwe gezin... 
En ik keek om mij heen en zag de brokstukken die hij achterliet en wist niets beters te verzinnen dan met naald en draad alles bij elkaar te pakken. Het quilten, patchen eigenlijk, werd voor mij een manier om rust te krijgen in mijn hoofd. Net als eerder het breien. Omdat ik  iets moois wilde maken tussen zoveel shit. Ik heb heel wat avonden met mijn mam op de bank gezeten en genaaid en van lieverlee ging mama meedoen. 
Het maken van iets, iets creeëren hielp mama ook.

Langzaam kwam er rust in haar en in haar leven en na een lange weg konden we weer gewoon mama en dochter zijn, die samen genoten van het gewoon samen op de bank zitten en te handwerken. In die tijd heb ik de top van de sampler voor mijn dochter afgemaakt. 



Helaas duurde deze tijd maar kort, heel kort. In dezelfde maand dat de laatste rechtszaak plaatsvond tussen mijn mama en haar exman ontdekten we, bij een routine-röntchenfoto van haar longen dat mama in een van haar longen een hele grote tumor had. Na 8 maanden ziekzijn en chemo's en bestralingen is mijn mama overleden in december 2010. 

In april, toen we net wisten dat mam zo ziek was ben ik voor de tweede keer naar de OEQC in Veldhoven gegaan. Ik was er in 2009 geweest en had met mama afgesproken dat we in 2010 samen zouden gaan. Maar helaas, ik liep daar alleen, met mijn dochtertje (die er overigens "Niks aan" vond...) 
Ik heb daar een prachtige fatquarter gekocht. Met paarse elfjes. Mijn mama hield van paars en van elfjes.... Mijn allereerste grote eenpersoonsquilt was voor mama. Ik heb van dat lapje en wat andere lapjes een prachtige ster gemaakt en daaromheen grote en minder grote sterren gequilt. En in die sterren de namen van haar kinderen, hun partners en haar kleinkinderen. Zelfs haar twee hondjes vonden een plekje. En die quilt heeft de laatste twee maanden bij mama op bed gelegen. Zodat we, ook al waren we er niet altijd in levende lijve, we toch altijd een beetje bij haar waren. En onder deze deken is zij overleden en heeft mama haar laatste dagen tussen ons gelegen. Hij lag op haar kist tijdens de crematiedienst en juist voordat een van mijn broertjes en ik mama in de oven achtergelaten hebben heb ik de quilt eraf gehaald en heeft mijn dochtertje de quilt mee naar huis genomen. 
Oma's deken hangt nu op oma's stoel in mijn woonkamer. 




Ik heb echt een hele tijd nauwelijks gehandwerkt. Ik heb wel wat kleinere dingetjes gemaakt, maar iets groots, daar was ik nog niet aan toe.
En nu wil ik weer iets groots. Ik ga de quilt voor mijn DD afmaken, op mijn nieuwe naaimachine (onervaren en eigenwijs, dus te dikke witte stof gekozen. Heel mooi, maar je komt er met een naald NIET doorheen!) en ik ga de LIB maken. Want het leven is zwaar. Zwaar klote, oneerlijk,moeilijk, veel te zwaar maar ook erg mooi. De afgelopen jaren vond ik het leven al die dingen en voor mij vertaal ik dat het best in de LIB. Ik wil die zware jaren, die leven heten omzetten in zoiets moois als de LIB. Zodat ik, op de zware dagen die er nu eenmaal zijn, de LIB kan pakken, daar helemaal in weg kan kruipen en al die wijsheden kan lezen. En met een lach en misschien een traan de warmte van de quilt, en de warmte van het leven kan voelen en kan verzuchten dat het toch echt ook wel mooi is, het leven....

Poëtisch...? Misschien, zeker zo laat op de avond. Maar het lucht op. Heerlijk om het van me af te typen. En of iemand dit nu leest of niet, dat kan me ergens niet eens zo heel veel schelen. Maar dit is mijn verhaal, mijn geschiedenis. En dit is het begin  van de LIB.
Ik ga eerst de borduurtje maken, ik ben eruit. En van ieder borduurtje, van iedere spreuk zal ik hier berichten. Zal ik vertellen waarom juist die spreuk me op dat moment zo raakt.

Liefs Plien